Agatha Christie – Hercule Poirot – Roger Ackroyd Cinayeti

Bayan Ferrars, 16 Eylül’ü 17’sine bağlayan gece öldü. Perşembe gecesi. Beni cuma sabahı saat
sekizde çağırttılar. Fakat yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Kadın son nefesini vereli birkaç saat olmuştu.
Tekrar eve döndüğüm zaman dokuzu birkaç dakika geçiyordu. Ön kapıyı anahtarımla açtım.
Pardösümle şapkamı asarken holde birkaç dakika oyalandım. Açıkçası bir hayli düşünceli ve endişeliydim. Ondan sonraki birkaç hafta olacakları önceden sezdiğimi iddia edecek değilim. Bilakis… Fakat içgüdüm bana bazı karışıklıklar olacağını haber veriyordu.
Solumdaki yemek odasından çay fincanı şıkırtıları ve kız kardeşim Caroline’m kuru, kesik öksürükleri gelmekteydi.
“James, sen misin?” diye seslendi Caroline.
Gereksiz bir soruydu bu. Eve başka kim gelecekti? Holde böyle oyalanmamın asıl sebebi kız kardeşimdi. Caroline dünyanın en korkunç dedikoducularından biridir. Sakin sakin evde oturarak çevrede bütün olup bitenleri öğrenir. Galiba bu işte kendisine bakkalın, kasabın çıraklarıyla
hizmetçiler yardımcı olur. Caroline evden çıktığı zaman da bilgi toplamaya değil, öğrendiği dedikoduları yaymaya meraklıdır.
İşte şimdiki kararsızlığımın nedeni de Caroline’m dedikoduculuğuydu. Kız kardeşime, Bayan Ferrars’ın ölümü hakkında söyleyeceğim her şey bir buçuk saat içerisinde bütün köye yayılacaktı.
Halbuki ben bir doktorun ağzının sıkı olması gerektiğine inanırım. Kız kardeşim meraklı olduğundan her şeyi öğrenir. Fakat hiç olmazsa benden öğrenmemesini yeğlerim…
Bayan Ferrars’m kocası bir yıl önce ölmüştü. Caroline ortada hiçbir neden olmamasına karşın adamı karısının zehirlediğini iddia ediyordu. Üstelik benim Bay Ferrars’m fazla alkol alması sonucu had gastritten öldüğüne dair olan iddialarımı da hor görerek bana karşı çıkmıştı. Evet, bir bakıma gastritle, arsenik zehirlenmesinin belirtileri birbirine benzer. Fakat Caroline’ın suçlamaları tamamıyla başka nedenlere dayanıyordu.
Kız kardeşim, sık sık, “Kadına bir bak, durumu anlarsın,” diyordu….