David Eddings – Belgariad #1 Kehanetin Oyuncağı

Dünya yeniyken, yedi Tanrı uyum içinde yaşıyorlardı ve tüm insan kavimleri tek bir halktılar. Tanrıların en genci olan Belar, Alornlar tarafından pek seviliyordu. Onların arasında yaşıyor, onları el üstünde tutuyordu; Alornlar da onun gözetimi altında serpilip çoğalıyorlardı. Diğer Tanrıların da etraflarına halklar toplanmıştı, her Tanrı kendi halkını gözetiyordu. Ama Belar’ın en büyük kardeşi Aldur, hiçbir halkın tanrısı değildi, insanlardan ve Tanrılardan ayrı yaşıyordu; ama bir gün başıboş bir çocuk gelip buldu onu. Aldur bu çocuğu müridi olarak kabul etti ve adını Belgarath koydu. Belgarath İrade ve Söz’ün gücünü öğrendi ve büyücü oldu. Sonraki yıllarda başkaları da yalnız tanrıyı arayıp buldular. Onun dizleri dibinde toplaşıp bir kardeşlik oluşturdular ve zaman onlara dokunmadı. Bir gün, Aldur bir çocuk kalbi büyüklüğünde, küre şeklinde bir taş aldı ve yaşayan bir ruh haline getirene kadar elinde evirip çevirdi. İnsanların Aldur Taşı dedikleri bu canlı mücevherin gücü çok büyüktü ve Aldur onunla mucizeler yarattı. Tanrılar arasında en güzeli Torak’tı; onun halkına Angaraklar deniyordu. Ona Efendilerin Efendisi diyerek kurbanlar adıyorlardı ve Torak sunaklarda yanan kurbanların kokusunu ve övgü sözlerini hoş karşılıyordu. Ancak Aldur Taşı’nın varlığını öğrendiği günden sonra Torak huzur nedir bilmedi. En sonunda, ikiyüzlü bir tavırla Aldur’un yanına gitti, “Biraderim,” dedi. “refakatimizden ve muhabbetimizden kendini hariç tutman münasip değil. Aklını başından alıp seni baştan çıkaran bu mücevheri terk et, aramıza dön.” Aldur kardeşinin ruhuna baktı ve onu azarladı: “Niçin efendilik ve hâkimiyet peşinde koşuyorsun Torak? Angarak sana kâfi gelmiyor mu? Sakın kibirle Taşa sahip çıkmak istemeyesin, yoksa ölümün onun elinden olur.” Torak Aldur’un sözleri karşısında o kadar utandı ki doğrulup kardeşine vurdu. Sonra mücevheri alarak kaçtı.